پنجشنبه ۲۳ اسفند ۰۳ ۱۴:۲۲ ۲۴ بازديد
بیوگرافی کامل و جالب از علی پروین
نام: علی
شهرت: پروین
محل تولد: تهران
متولد: 1325
در این مقال سعی شده کمتربه زندگی فوتبالی علی پروین پرداخته شود و باحاشیه کمی با زندگی شخصی علی پروین، دوستان،بچه‌های محل خانواده و... بیشتر آشنا شویم.زندگی غیر فوتبالی علی پروین، به اندازه افتخاراتش‌جذاب و خواندنی است.
کوچه غربیون بازار
بازار تهران یکی از قدیمی‌ترین محله‌های‌تهران میباشد و علی پروین در یکی از کوچه‌های‌همین بازار قدیمی به دنیا آمده است. کوچه‌ای‌که علی پروین در آن چشم به دنیا گشود، «غریبان» نام‌داشت. البته او در این محل حضور چندانی‌نداشت و به خاطر شغل پدر، اعضای خانواده‌اش‌محل زندگی را بارها تغییر دادند که آخرین محل‌در دوران کم سن سالی علی پروین، محله «دولاب»بود.
علی پروین فرزند ششم خانواده 10 نفری«حاج احمد» به شمار می‌رفت، اما از نظرخصوصیاتی که داشت، تبدیل به چهره اول‌خانواده شد. سوم تیرماه سال 1325 روزی بودکه افسانه فوتبال ایران; علی پروین چشم به جهان‌گشود. هر افتخاری که از ذهن شما بگذرد، او به‌آن دست یافته است. البته توانایی‌های علی پروین فقط به‌همین افتخارات ورزشی ختم نمی‌شود; بلکه وی‌صاحب خصوصیاتی بوده و هست، که او را ازدیگران متمایز میکند. در چشم او خیره شدن ودروغ گفتن محال است; چون با لبخند می‌گوید:«بی خیال».
کودک 10 ساله و بیگانه با شکست
با دوچرخه خود از دور پیدایش می‌شود.چشمان سبز او باعث شده تا به او «علی زاغی»بگویند. بچه‌های محل با دیدن دوچرخه سواری‌او در جامیخکوب می‌شوند. همه اهل محل باچشمان باز و البته دهان بازتر، نظاره گر هنرنمایی‌کودکی 10 ساله هستند. او با دوچرخه‌اش‌لب‌جوی آبی، که عمیق به نظر می‌رسد، مثل یک‌بندباز به جلو می‌راند و آن‌قدر روی کارش تمرکزدارد که متوجه اطراف نیست. کافی است چرخ‌جلو درون جوی بیفتد فرمان دوچرخه،دندان‌های جلوی علی زاغی 10 ساله را به‌شکمش بفرستد; یعنی همان بلایی سرش بیاید که‌سربرخی از بچه‌های محل آمد، اما کسی شکست‌خوردن او را ندیده است.
این بود سرآغازی برمعروفیت علی پروین قصه‌ما. بزرگترهای محل هرگز او را نصیحت‌نمی‌کردند; چرا که معتقد بودند «این بچه انرژی‌فوق العاده‌ای دارد، نگاهش نافذ است و تا کاری‌را بلد نباشد، دست به انجام آن نمی‌زند».
هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند این پسر 10 ساله،که بعدها به اسطوره فوتبال ایران و البته یکی از 3نفر اول تاریخ ورزش تبدیل شد، الگویی داشته‌است. خود علی پروین نیز چنین حرفی را تایید می‌کندو از الگویی فنی، ورزشی سخن به میان نمی‌آورد.آری الگوی او خودش بود. جالب این که حتی‌بچه‌های بزرگتر از علی پروین، در محل دولاب تهران،پروین را الگوی خود می‌دانستند.
هرکجا پامی‌گذاشت، دور و برش شلوغ میشد. البته کسی‌این کوچولوی خوشبخت را روزها در محل‌نمی‌دید. صبح زود سرکار می‌رفت و غروب به‌خانه برمی‌گشت. وقتی خدا بیامرز احمد پروین،(پدر علی پروین) او را برای یاد گرفتن یک حرفه‌پیش دوست طلاسازش برد، تنها چند هفته ازسرکار رفتن فرزندش نمی‌گذشت که استادکاران‌دیگر، به فکر تصاحب این شاگرد زرنگ افتادند.
دست پروین نمی‌لرزد
نشاندن نگین روی انگشتر، یکی از مراحل‌سخت حرفه‌ای است که علی پروین آن را به‌عنوان شغل خود انتخاب کرده بود. همان‌طور که‌خواندید او در این حرفه خیلی زود به یک‌استادکار تبدیل شد و علت اصلی این امر هم،نلرزیدن دست وی بود. پروین با چنان دقتی‌نگین را روی انگشتر می‌نشاند که تعجب استادش رابرمی‌انگیخت. علی پروین برای کار حتی از ذره‌بین هم‌استفاده نمی‌کرد; چون چشمانش به حد کافی‌تیزبین بود.
با هر یک از دوستان آن روزهای علی پروین که همکلام شوید، به این نتیجه می‌رسید که علی پروین استعداد بالایی در یادگیری داشته است. به قول‌معروف ذهنش همه آنچه را که استاد می‌گفت،بدون پس و پیش شدن حتی یک «واو» بایگانی‌می‌کرد. به قول دوستانش نیز، علی زاغی اگرادامه تحصیل می‌داد، به طور حتم به یکی ازمردان درجه یک ایران تبدیل میشد اما چون‌آن زمان درس و مشق اهمیت این روزها رانداشت و بیشتر مردم به خاطر مشکلات اقتصادی‌به دنبال بیرون کشیدن گلیم خود از آب بودند،پروین نیز کار و کاسبی را از سن پایین شروع کرد.
البته فراموش نکنید که حاج احمد پروین مردثروتمندی بود و علی احتیاجی به کارکردن، آن‌هم در سن پایین نداشت، اما در آن زمان چنین‌رسم بود که بچه‌ها، به ویژه پسران، از سن پایین‌دنبال یاد گرفتن حرفه‌ای می‌رفتند، تا در آینده‌گرفتار مشکلات اقتصادی نشوند; به همین دلیل‌علی پروین خیلی زود از درس و مدرسه جدا شدو این در حالی اتفاق افتاد که او به خاطر هوش‌سرشارش تعجب معلمان خود را نیز برانگیخته بود.
کاپیتان علی زاغی
اولین بار که با توپ فوتبال آشنا شد، انگار نیمه‌گمشده خود را یافته بود. وقتی 4 یا 5 ساله بود،قبل از اینکه با توپ بازی کند، به آن خیره می‌شدو مدت زمان زیادی آن را نگاه میکرد. با یک‌توپ می‌توانست از کله سحر تا اذان ظهر بازی‌کند. در ضمن او از همان دوران کودکی کاپیتان‌بچه‌های محل بود و کسی اصلا به خود اجازه‌نمی‌داد در جایی که علی زاغی حضور داشت،حرف از کاپیتانی بزند.
البته او خود هرگز ادعای‌کاپیتانی نمی‌کرد، اما خداوند به او نیرویی داده‌بود که همه را به سوی خود جذب میکرد و البته‌توانایی‌هایش نیز سرشار بود; چنانچه همان طورکه می‌دانید او بعدها کاپیتان بی‌جانشین سال‌های‌پرافتخار پرسپولیس و تیم ملی شد.
علی پروین، انگار کاپیتان به دنیا آمده بود و روز خداحافظی از فوتبال نیز به همه ثابت کرد که‌فوتبال ایران دیگر کاپیتانی مانند او به چشم‌نخواهد دید. او برای آخرین بار بازوبند کاپیتانی‌را در بازی پرسپولیس، دارایی در سال 1366(27 تیرماه) به بازو بست.
بعد از رفتن علی پروین، پرسپولیس، دیگر همچون او رابه خود ندید و البته فوتبال ایران نیز برای همیشه‌از ستاره‌ای در حد و اندازه‌های علی پروین‌محروم شد.
برگ کوچکی از خاطرات پروین
-علی پروین مانند هر فوتبالیستی مسیرهای ترقی راطی کرد و از «کیان» به تیم ملی رسید. در این تیم‌زیر نظر «منصور امیر آصفی» کار میکرد که به تیم‌ملی دعوت شد. در سال 46; زمانی که بازی‌حساسی با تیم «شهربانی» داشت، توسط«رایکوف» به تیم ملی جوانان دعوت شد. آن‌زمان ناصر حجازی و ناصر عبداللهی هم ازهمبازیان او بودند.
-علی پروین سپس از کیان به «پیمان» رفت، اما پیمان نیزپس از مدتی منحل شد. او می‌گوید: یک روز درخانه نشسته بودیم که همایون بهزادی و دکتربرومند به سراغم آمدند و به خاطر آنها باپرسپولیس قرارداد امضا کردم.
-علی الهی اولین مربی علی پروین بود که به خاطررفاقت با برادر بزرگتر پروین (عباس) خواست که‌پروین در تیم «عارف» بازی کند. او آن زمان 15سال بیشتر نداشت.
-علی پروین می‌گوید: بهترین بازی عمرم بااسترالیا در پیکارهای مقدماتی جام جهانی1978 بود که در ورزشگاه آزادی برگزار شد وبازی، با پاس گل من (1 بر صفر) به سود ما تمام شد.
-علی پروین در مدت بازی‌اش هیچ الگوی خاصی‌برای خود در نظر نگرفته بود. زمانی که نوجوان‌بود، هیچ وقت نمی‌گفت دوست دارم فلانی شوم‌یا... او می‌گفت: می‌خواهم خودم باشم; علی‌پروین
-زمانی بود که تیم «کریستال پالاس» انگلیس‌خواهان علی پروین بود و مبلغ پیشنهادی آن زمان برای‌شماره 7 ایران، 500 هزار دلار بود. پدرش‌موافقت خود را اعلام کرد که علی پروین به انگلیس‌برود، اما مادر گفت: «تو هنوز بچه‌ای، آنجا دیوانه‌می‌شوی، نمی‌توانی دوام بیاوری... در غربت‌روحیه‌ات به هم می‌ریزد و...» این شد که او ازرفتن به انگلیس منصرف شد.
-اولین اخراج علی پروین مربوط به زمانی است‌که در بازیهای محلی در خیابان عارف بازی‌می‌کرد. او در یک مسابقه حساس با تیم عارف به‌مصاف تیم پیمان رفت. قضاوت این دیدار هم‌برعهده رضا غیاثی بود. او فکر کرد چون رضاغیاثی بچه محل اوست، با خشونت او مدارامی‌کند، اما زمانی که اولین حرکت خشن را انجام‌داد، توسط رفیق و هم محلی‌اش (رضا غیاثی) ازمیدان اخراج شد.
منبع:
- ۰ ۰
- ۰ نظر
